Dat u uw leven voor volk en vaderland gegeven heeft, weet ik mijn hele leven al.

U wist dat ook, denk ik. Dat wil zeggen, ik denk dat u dat wist op 5 oktober 1944, toen na het gemiste schot niet één, maar acht Duitse Feldgendarmen hun geweren op u gericht hadden. Frie Renard, de jongen die gedwongen werd hiernaar te kijken, vertelde later dat u riep: “Leve de koningin, God zij met ons” en dat de schoten toen wel hun doel troffen.

Met dit heldhaftige beeld van u ben ik opgegroeid. Leonie, uw oudste dochter, was toen 20 jaar oud. Ik ben Leontien, haar jongste dochter.

Het ‘Drama op de Vloeiweide’, zoals het gewelddadige einde van uw verzetsgroep de geschiedenis ingegaan is, wordt nog steeds jaarlijks herdacht. Bij de vijftigjarige herdenking zag ik hoe mijn moeder haar best deed niet te tonen hoe verdrietig ze nog steeds was. Ze was verbaasd over de heftigheid van dat verdriet. Daar was ik dan weer verbaasd over. Ook ik was (en ben) verdrietig en ik heb u nooit gekend.

Wie was u eigenlijk? Hoe zag uw leven eruit? Hoe heeft het tot dit einde geleid? Naar die antwoorden ben ik gaan zoeken.

Bron:

• Stichting Herdenking Vloeiweide. (1989). Gedenkschrift “Vloeiweide” 4 oktober 1944 (pp. 31-32).